ΕΝ ΣΥΔΝΕΫ.Πορεία στο Μάρικβιλ.. Το καλύτερο Ελληνικό κείμενο σήμερα..

 Το χρονογράφημα
 της 3ης σελίδας
 του
 Ελληνικού Κήρυκα,greekherald.
ξεχωρίζει.

Το έχω ξαναγράψει; Μπορεί. Όταν βγαίνω Μάρικβιλ παθαίνω. Το θυμάμαι παλιά ελληνικό κέντρο με την κουλτούρα του τη μεταναστευτική, με τον Πρίντεζη να πίνει καφέ στο «Σελήνη», και τώρα μου φαίνεται σα ναός που αλλαξοπίστησε. 
Μελωμένες πάπιες, «πορκ εντ ρολ», ψωμί Χο Τσι Μινχ ζυμάρι του κερατά,το τρως και σε τρώει, σου κάθεται στο στομάχι σα να κατάπιες τσιμεντόλιθο. Στους δρόμους ανάμεικτες Βιετναμέζες και Αυστραλέζες σε ένα φρικτό κοκτέϊλ που δεν πίνεται με τίποτα.  Εκεί που «κολυμπάω» λοιπόν ανάμεσα στη Σαϊγκόν και την Καντόνα, στη Χο Τσι Μινχ και τον Μεκόγκ, φυλάγομαι να μη ξοκείλω σε αφιλόξενα βιετναμέζικα μανάβικα και Θάϊ κομμωτήρια, σε ρέστωραντ με ξυλάκια και μουσική Μάνταριν.

Οπισθοδρομώ για λίγο και μυστικά ψάχνω τα στέκια τα ελληνικά που μου λείπουν. Ανάμεσα σε υπολείμματα ταξιδιωτικών γραφείων, μπακάλικων και «γκρινγκρόσερις» κάπου βλέπω σαν

σκιές τις μορφές τις παλιές τις γνώριμες με τα ελληνικά τους και τα πολιτικά τους, να γλιστρούν σαν φαντάσματα μέσα σε ροκ περιβάλλον, ιονισμένο. Πάω να μπλέξω μαζί τους και μου ξεφεύ-

γουν, δεν πιάνονται.  Υπήρξε λοιπόν εποχή που αν δεν ήξερες ελληνικά δεν μπορούσες να διασχίσεις το Μάρικβιλ. Ακόμα και οι Αυστραλοί πολιτικοί που κυκλοφορούσαν ξέρανε στοιχειώδη

ελληνικά «τι κάνες φίλε...». Άσε, οι Αυστραλέζες τα μιλάγανε φαρσί, τα μαθαίνανε και μόρτικα στο Πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου, ανοίγανε το στόμα και βγάζανε σαρδέλες Καλλονής. Πού να βρεις τώρα Αυστραλέζα να μιλάει ελληνικά στο Μάρικβιλ! Όσες  μιλούσαν βλέπουν τα μαρούλια ανάποδα, οι καινούργιες, κάτι ψηλές σαν σεντερ μπακ, παλεύουν να μάθουν κινέζικα και γλωσσεύει η μπέρδα τους, γίνονται νούμερα. Τώρα ελληνικά δεν καταλαβαίνουν ούτε οι Έλληνες…
 Σε πρώτη φάση, αν εξαιρέσεις τα μεσημέρια που οι γέροι φουντάρουν σαν σκουριασμένα λίμπερτις και δένουν στα παγκάκια της Μάρικβιλ ρόουντ,αν θέλεις να ανταμώσεις υπολείμματα Ελλήνων ξυπνάς πρωί με τους γαλατάδες, με τους ψωμάδες και τα κοφι σοπ τα εργατικά και τη στήνεις Μάρικβιλ ρόουντ, εκεί, Ιλαγουάρα, Βικτόρια και δε συμμαζεύεται. Θα υποστείς βέβαια τα καλωσορίσματα των κοράκων που δεν ξέρω ακόμα γιατί δεν τα έχουνε ανακηρύξει εθνικά πουλιά της Αυ-

στραλίας, και θα παραφυλάξεις εκεί κοντά στα εφημεριδοπωλεία, τα νιουσέτζενσι. 

Εκεί ξεμυτάνε πρωί – πρωί ανάλαφροι απ’τα στενά, οι χαλκέντεροι που βασίλευαν κάποτε από Ιλαγουάρα μέχρι Βικτώρια και Λίβινγκστον ρόουντ, από Ντάλγουϊτς Χιλ μέχρι Σύντενχαμ και Πήτερσαμ. Είναι αυτός ο εξόριστος ελληνισμός που δια της μεθόδου Καραμανλή στήριξε την ελληνική οικονομία με τα περίφημα εμβάσματα και στερήθηκε η Ελλάδα

τους Έλληνες.

Φάγαμε καλά βέβαια που είχαμε πάθει όλοι αβιταμίνωση πήραμε και σπίτι και το δικό μας στο χωριό, το πατρικό,  το παίρνει τώρα ο Γερμανός και ο Εγγλέζος μισοτιμής και μας βγάζει από μακριά τη γλώσσα. Και όποιος λέει ότι μας έδωσε ψωμί η Αυστραλία,

λέει κουταμάρες. Η Αυστραλία δεν δίνει ψωμί δουλειά δίνει και σε ανταπόδοση σου παίρνει τα νιάτα, σε στύβει και σε αφήνει σταφιδιασμένο να προσέχεις τα εγγόνια μη σου φύγουν.   
…Έξι καιμισή το πρωί. Η υγρασία τρυπάει τα κόκκαλα. Η ατμόσφαιρα φορτωμένη ρευματισμούς, αρθριτικά και κοράκια, στέλνει μηνύματα πονετικά στα γόνατα και στη μέση σε κάνει να νιώθεις σαν παλιό Χόλντεν που ξεχάσανε να το γρασάρουν.

Ξημερώνει στο Μάρικβιλ. Μια μέρα ακόμα αγκαλιάζει το πανέμορφο το Σύδνεϋ. Μια μέρα

ακόμα πεταμένη στην Αυστραλία…           

Ζ.Κ. ΜΕΛΑΣ

ΤΡΙΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012-TUESDAY 18 SEPTEMBER 2012

Σημ. ’Εφημερίς’..Δειτε και κρατήστε αυτο το κείμενο είναι σπάνιο ..και πρέπει να το διδάσκονται τα Ελληνόπουλα(!!!!) σ ολόκληρο τον κόσμο..και στο Μάρικβιλ...