«Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση», η άλλη μισή τι είναι; Της Μαίρης Γκαζιάνη

Από τη 

Μαίρη Γκαζιάνη

«21 Απριλίου 2013 

Η φρικτή δολοφονία δύο απεσταλμένων της τρόικας σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών θα στρέψουν και πάλι την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη κατά της χώρας. Εν μέσω μιας πολύπλευρης κρίσης, η Ελλάδα θα καταστεί ξανά το μαύρο πρόβατο. Το σημείωμα που θα αφήσει ο δολοφόνος στη σκηνή του εγκλήματος θα συνδέσει το γεγονός με τη Σφαγή στο Δήλεσι. Η συμμορία των Αρβανιτάκηδων θα ξαναζωντανέψει 143 χρόνια μετά». (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση»)

 

ΕΡ. Κύριε Σολωμού το τελευταίο σας βιβλίο τιτλοφορείται «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση», η άλλη μισή τι είναι;

ΑΠ. Το μίσος είναι ένα συναίσθημα νοσηρό που διαβρώνει, δηλητηριάζει την ψυχή. Αυτό έχει αντίκτυπο και μια αρνητική ενέργεια όχι μόνο σε όποιον είναι εγκλωβισμένος σ’ αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα και στους γύρω του και στον αποδέκτη του μίσους. Αυτός που αισθάνεται μίσος έχει, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στη νοσηρότητά του, διανύσει τη μισή απόσταση προς την εκδίκηση. Το μίσος είναι ένα τυφλό συναίσθημα, ένα ακραίο πάθος που δε συμβαδίζει με τη λογική. Το επόμενο βήμα είναι η ίδια η πράξη της εκδίκησης. Αυτό είναι το άλλο μισό.

ΕΡ. Πως εμπνευστήκατε το θέμα του βιβλίου σας;

ΑΠ. Νομίζω είναι χρήσιμο να συνδέει κανείς την επικαιρότητα με τα ιστορικά γεγονότα. Να επιδιώκει, δηλαδή, να εντοπίζει τα αόρατα νήματα, τις σχέσεις και τις αντιστοιχίες Έτσι είναι δυνατόν να κατανοεί καλύτερα ό, τι συμβαίνει γύρω του. Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ήμουν έντονα και αρνητικά συναισθηματικά φορτισμένος απέναντι στο πολιτικό σύστημα, το οποίο σ’ ένα μεγάλο βαθμό ευθύνεται γι’ αυτή την κατάσταση. Ταυτόχρονα, παρακολουθούσα την απήχηση που είχε η κρίση στο εξωτερικό με τα ακραία δημοσιεύματα κατά της χώρας. Έτσι θυμήθηκα τα γεγονότα της Σφαγής στο Δήλεσι, πίσω στο 1870. Τότε, η συμμορία των Αρβανιτάκηδων σφαγίασε τέσσερις επιφανείς Ευρωπαίους περιηγητές. Το φαινόμενο της ληστείας βρισκόταν σε έξαρση και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα είχε στενές σχέσεις με ορισμένες από τις συμμορίες. Εξαιτίας της Σφαγής στο Δήλεσι, η Ελλάδα έγινε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Τα δημοσιεύματα στην Ευρώπη ήταν άκρως προσβλητικά για τη χώρα και τους Έλληνες. Αυτές οι ομοιότητες, και άλλες πολλές, ανάμεσα στις δύο εποχές και τα γεγονότα, αποτέλεσαν το έναυσμα, την έμπνευση για το βιβλίο.

ΕΡ. Είστε αρχαιολόγος και ιστορικός, πόσο δύσκολο ήταν να γράψετε για τη Σφαγή στο Δήλεσι, ένα γεγονός που συνέβη το 1870;

ΑΠ. Η Σφαγή στο Δήλεσι μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για το σήμερα, αλλά και αντίστροφα. Η Σφαγή στο Δήλεσι διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας και στις σχέσεις με τις άλλες χώρες. Το πόσο σημαντικό ήταν καταδεικνύεται από το γεγονός πως η τότε κυβέρνηση του Θρασύβουλου Ζαΐμη κατέρρευσε υπό το βάρος των εξελίξεων, ο βασιλιάς Γεώργιος απείλησε να εγκαταλείψει τη χώρα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, πλην της Ρωσίας, ήταν έτοιμες να συνασπιστούν με την Αγγλία και να την υποστηρίξουν σε περίπτωση επέμβασης στην Ελλάδα. Και ήταν κάτι που πολλοί προεξοφλούσαν. Τελικά, τον Ιούλιο ξέσπασε ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έστρεψε την προσοχή της αλλού. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως αυτή η εξέλιξη έσωσε τη χώρα. Για να μπορέσω να μιλήσω για τις δύο εποχές, έπρεπε να διαβάσω πολύ. Αυτό δεν ήταν δύσκολο. Το δύσκολο ήταν να πάρουν σχήμα και μορφή όσα είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου. Και είναι αλήθεια ότι πολλές φορές ένιωσα πως το βιβλίο κάπου ξέφευγε από τον έλεγχό μου. Μια επιπλέον δυσκολία ήταν η γλώσσα, η ιδιόλεκτος που χρησιμοποιούσαν οι ληστές, πίσω στο 1870.

ΕΡ. Στο βιβλίο σας παραλληλίζετε την κατάσταση της Ελλάδας το 1870 με τη σημερινή πραγματικότητα. Πιστεύετε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται;

ΑΠ. Κάθε ιστορικό γεγονός είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Υπάρχουν, όμως, πολλές ομοιότητες ανάμεσα σε δύο γεγονότα, όπως ίσως υπάρχουν πολλές άλλες διαφορές. Αυτό που μας οδηγεί πολλές φορές στο να αποδεχτούμε μια τέτοια θέση, ότι δηλ. η ιστορία επαναλαμβάνεται, είναι η επιλογή των συγκεκριμένων ομοιοτήτων και από την άλλη η απόρριψη/απόκρυψη των διαφορών. Για παράδειγμα, ανάμεσα στο 1870 και το σήμερα υπάρχουν αρκετές ομοιότητες. Αν συνεξεταστούν, ωστόσο, τα δύο γεγονότα σε βάθος θα μπορούσε κανείς να ανασύρει άλλες 100 διαφορές. Οι άνθρωποι διαμορφώνουν την ιστορία με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αποφάσεις τους. Πιστεύω, ωστόσο, πως το παρελθόν επηρεάζει το παρόν και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός εκ των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση», του αστυνόμου Αποστόλου, «… τα γεγονότα είναι απόρροια άλλων γεγονότων, το ωστικό τους κύμα φτάνει μέχρι το σήμερα, τα σημάδια τους είναι ακόμα ορατά γύρω μας, μέσα μας». Είναι οι δυνάμεις που έδρασαν κατά το παρελθόν και άφησαν πίσω σπέρματα εν υπνώσει, έτοιμα να ενεργοποιηθούν ξανά. Τα γεγονότα μοιάζουν μεταξύ τους, ίσως γιατί τα αίτια που οδηγούν σ’ αυτά είναι πανομοιότυπα. Είναι οι επαρκείς συνθήκες που μαζεύονται, η συσσωρευμένη ενέργεια που οδηγεί στην έκρηξη ενός ηφαιστείου, είναι οι τεκτονικές πλάκες που κινούνται η μια προς την άλλη. Η σεισμική δόνηση είναι θέμα χρόνου. Αν ο άνθρωπος μάθαινε από τα λάθη του, διέβλεπε αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια και αντιμετώπιζε τα αίτια, πριν ξεσπάσουν, θα απέφευγε πολλές τραγωδίες και γεγονότα. Είναι πεποίθησή μου ότι το παρελθόν, όσο πίσω κι αν ανατρέξει κανείς, μπορεί να φωτίσει το παρόν.

ΕΡ. Γράφετε, «οι ληστές άφησαν τα βουνά, κατέλαβαν τις πόλεις», τι θέλετε να πείτε; 

ΑΠ. Η φράση ανήκει στον λήσταρχο του Μεσοπολέμου Φώτη Γιαγκούλα. Υποστήριζε πως κάποτε «οι κλέφτες θα ξοφλήσουν από τα βουνά και θα κατέβουν στις πόλεις». Μοιάζει προφητικός ο λόγος του. Το φαινόμενο της ληστείας έχει πάρει άλλες διαστάσεις στις μέρες μας. Ο ήρωας του βιβλίου καθηγητής Σεργίδης σε έναν από τους πύρινους λόγους του ενώπιον των φοιτητών του (ένας από αυτούς είναι και ο πρωταγωνιστής, ο Αλέξης Σοκαρδής) στο αμφιθέατρο αναφέρει πως: «Η πολιτική σήμερα είναι βιομηχανία συγκεκαλυμμένης ληστείας». Με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, τα σκάνδαλα, τις μίζες, τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, τη συμπαιγνία με τραπεζίτες και άλλα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πώς είναι δυνατόν να αδιαφορήσει κανείς μπροστά στα λόγια ενός ληστή, του Γιαγκούλα;

ΕΡ. Ποιες είναι οι ομοιότητες εκείνης της εποχής με τη σημερινή;

ΑΠ. Βασική πρόθεσή μου ήταν να εξετάσω αυτές τις ομοιότητες. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία συνειδητοποίησα πως οι λόγοι για τους οποίους οδηγηθήκαμε σήμερα σ’ αυτή την κρίση ήταν οι παθογένειες που φέρει το ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του. Οι πελατειακές σχέσεις, η μικροπολιτική, η διαφθορά εν γένει του πολιτικού συστήματος, η συμπαιγνία του με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι παρασκηνιακές ή φανερές επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων είναι ορισμένες από αυτές τις ομοιότητες. Είναι παράγοντες που δεν επέτρεψαν στη χώρα να μετεξελιχθεί σε μια αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα έπρεπε. Υπάρχουν, όμως, και ορισμένες συμπτώσεις ανάμεσα στην εποχή προ και κατά το 1870 και το 2013 (η σημερινή εποχή στο μυθιστόρημα). Όταν οι Βαυαροί του Όθωνα έφτασαν στην Ελλάδα, επικεφαλής του Νομισματοκοπείου ορίστηκε ένας Βαυαρός υπολοχαγός, ο Χριστόφορος Ράιχενμπαχ, υπεύθυνος για την κοπή των νομισμάτων. Μέχρι πρόσφατα υπεύθυνος για την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής ήταν ένας άλλος Ράιχενμπαχ, Χορστ αυτός, επικεφαλής της TaskForce. Στη διάρκεια της δεκαήμερης ομηρίας των ξένων περιηγητών από τους Αρβανιτάκηδες, ο Άγγλος πρέσβης στην Αθήνα, ο Έρσκιν, παρακαθόταν στις συνεδρίες του Υπουργικού Συμβουλίου και υπαγόρευε την πολιτική της κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα με τους εκπροσώπους της τρόικας ή του κουαρτέτου. Επίσης, τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο της εποχής του 1870 και τουλάχιστον στην αρχή της οικονομικής κρίσης δε διαφέρουν και πολύ. Είναι και στις δύο περιπτώσεις προκλητικά και προσβλητικά για τους Έλληνες. Όλα αυτά μου πρόσφεραν μια βάση, την ευκαιρία να συνδέσω τις δύο εποχές. Ωστόσο, θέλω να σημειώσω ξανά: Η ιστορία μπορεί να μοιάζει ότι επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία ή φάρσα, αλλά η πραγματικότητα είναι πως υπάρχουν σημαντικές διαφορές.

ΕΡ. Το βιβλίο σας έχει ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές, ερωτικές, αστυνομικές αναφορές. Εσείς πώς το χαρακτηρίζετε;

ΑΠ. Το βιβλίο είναι αλήθεια πως δεν μπορεί εύκολα να καταταχθεί σε μια από τις πιο πάνω κατηγορίες. Είναι εν μέρει ιστορικό, κοινωνικό, αστυνομικό κ.λπ. Πιστεύω, πως παράλληλα με όλα αυτά, είναι ταυτόχρονα και ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο.

ΕΡ. Πόσο δύσκολο ήταν να εμπλέξετε τη μυθοπλασία μέσα στην ιστορία;

ΑΠ. Το βιβλίο είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένα υβρίδιο που κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ιστορία. Οι ομοιότητες που εντοπίζονται στις δύο εποχές, το 1870 και το σήμερα, δεν αρκούσαν για να υπάρξει η απαραίτητη σύνδεση και να καταστεί το βιβλίο λειτουργικό ως μυθιστόρημα. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο μέσα από την πλοκή και τη διαγραφή των χαρακτήρων. Έτσι, ο πρωταγωνιστής, ο φοιτητής Αλέξης Σοκαρδής, είναι απόγονος ενός εκ των μελών της συμμορίας των Αρβανιτάκηδων. Στο ξενοδοχείο όπου δολοφονούνται οι τροϊκανοί αφήνει κωδικοποιημένο σημείωμα που παραπέμπει στα γεγονότα του Δήλεσι. Ο καθηγητής Ρωμανός Σεργίδης ως ιστορικός διερεύνησε σε βάθος τη Σφαγή στο Δήλεσι και περιπλανήθηκε στα μέρη που διεξήχθη η τραγωδία του 1870. Ο αστυνόμος Αποστόλου, ο οποίος καλείται να διαλευκάνει τη δολοφονία των τροϊκανών, είναι υποχρεωμένος να εξετάσει τη σχέση αυτού του γεγονότος με τη Σφαγή στο Δήλεσι. Έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η μυθοπλασία συνάντησε την πραγματικότητα. Δεν ήταν εξαρχής εύκολο. Έπρεπε να επινοηθούν μια σειρά από γεγονότα-χαρακτήρες και την ίδια στιγμή να επιλυθούν διάφορα ζητήματα που σχετίζονται με την πλοκή και τα πρόσωπα.

ΕΡ. Στο βιβλίο σας υπάρχουν θύτες, υπάρχουν και θύματα. Υπάρχουν κι εξιλαστήρια θύματα;

ΑΠ. Θα έλεγα ότι όλα τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι σε έναν βαθμό εξιλαστήρια θύματα. Θύτες-θύματα είναι μια από τις παραμέτρους στις οποίες στηρίζεται το βιβλίο. Ο Σοκαρδής, ο δολοφόνος των τροϊκανών, είναι ταυτόχρονα θύμα και θύτης. Παιδί ακόμα έχασε μέσα στη μεγάλη κρίση του χρηματιστηρίου στην Κύπρο τον πατέρα του (αυτοχειρία) και είδε την περιουσία που συσσώρευσε να εξαφανίζεται. Έχασε τον παράδεισό του, την ευτυχία που ως τότε βίωνε. Οι υπαίτιοι δεν τιμωρήθηκαν, όπως δεν πρόκειται να τιμωρηθούν και οι υπαίτιοι της σημερινής κρίσης. Ο λαός είναι το κύριο θύμα, αυτός που υποφέρει. Υπάρχει, όμως, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να θεωρηθεί κλασικό εξιλαστήριο θύμα. Αυτός είναι ο καθηγητής Ρωμανός Σεργίδης. Ο Σεργίδης ξεσκεπάζει διαχρονικά, από τον 19^ο αιώνα μέχρι σήμερα, τη συμπαιγνία του διεφθαρμένου πολιτικού και τραπεζικού-οικονομικού συστήματος. Αυτό συμβαίνει μέσα από μια σειρά διαλέξεων προς τους φοιτητές του υπό τον τίτλο «Πολιτική/οί, ληστεία και τρομοκρατία», την αρθογραφία του, αλλά και μέσα από ένα βιβλίο που ετοιμάζει. Και το σύστημα δε θα τον ανεχθεί. Σύντομα θα βρεθεί κατηγορούμενος για τη δολοφονία των τροϊκανών.

ΕΡ. Ο φανταστικός Ρωμανός Σεργίδης ακολούθησε την πορεία των ληστών Αρβανιτάκηδων για να ολοκληρώσει τις μελέτες του. Εσείς ακολουθήσατε τα ίχνη του Σεργίδη σ΄ ένα πραγματικό οδοιπορικό;

ΑΠ. Ακολουθώντας τα ίχνη του Σεργίδη, στην πραγματικότητα τα ίχνη της συμμορίας των Αρβανιτάκηδων και των ομήρων τους, έζησα ταυτόχρονα με τη συγγραφή του βιβλίου μια συγκλονιστική περιπέτεια. Ήθελα να εντοπίσω ό, τι σώζεται από το γεγονός της Σφαγής στο Δήλεσι. Έπρεπε η ιστορία μου να αποκτήσει περισσότερη αληθοφάνεια, να σεβαστώ τον αναγνώστη. Ακολούθησα, λοιπόν, αυτό το οδοιπορικό της αγωνίας που κράτησε δέκα μέρες για τους θύτες και τα θύματα. Πέρασα από το Πικέρμι, τη Μονή Πεντέλης, τη Σταμάτα, τον Ωρωπό και το Συκάμινο. Εντόπισα τα μέρη και τα σπίτια (ερείπια σήμερα) στα οποία έζησαν ληστές και περιηγητές. Επισκέφθηκα την Αγγλικανική Εκκλησία στην Οδό Φιλελλήνων και το Προτεσταντικό Κοιμητήριο στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Παντού βρήκα ίχνη και αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Έτσι το μυθιστόρημα κατέληξε να είναι ένα κράμα πραγματικότητας και μυθοπλασίας.

ΕΡ. Ποιος ήταν ο στόχος σας γράφοντας το βιβλίο, θέλατε να περάσετε κάποιο μήνυμα;

ΑΠ. Ήθελα να εξηγήσω πως πίσω από τα γεγονότα που αφορούν το σήμερα, κρύβεται κάτι πολύ βαθύτερο που έρχεται από το παρελθόν. Πέρα από το να εντοπίσω τις ομοιότητες ανάμεσα στις δύο εποχές, να εξετάσω τα αίτια που οδήγησαν και στις δύο περιπτώσεις (1870 και 2013) στην κρίση (οι παθογένειες από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους), θα έλεγα πως μέσα από το βιβλίο, παρά τη φαινομενική απαισιοδοξία του, ανακύπτει από αυτή τη ζοφερή κατάσταση και μια αισιόδοξη προοπτική. Και αυτή η αισιοδοξία και η ελπίδα προκύπτει από την επιμονή του αστυνόμου Αποστόλου να φτάσει στην αλήθεια. Η ιεραποστολική προσήλωσή του στο καθήκον, η ακεραιότητα και η τιμιότητά του είναι ό,τι χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα. Ανθρώπους, πολίτες διατεθειμένους να πράξουν το καθήκον τους με τιμιότητα από όποιο μετερίζι κι αν υπηρετούν. Επιπλέον, και ο καθηγητής Ρωμανός Σεργίδης, όσο κι αν φαίνεται πως συντρίβεται από τις «αόρατες» δυνάμεις που λυμαίνονται τη χώρα, επιμένει κι αυτός στο καθήκον του μέχρι τέλους, ως ιστορικός να ξεσκεπάζει τις ιστορικές αλήθειες που συνυφαίνονται με το σήμερα και να ξεμπροστιάζει πολιτικούς και τραπεζίτες, τα παρασκηνιακά συμφέροντα που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Το βιβλίο, κατά την άποψή μου, προτείνει έμμεσα και μια στάση αντίστασης απέναντι σ’ αυτή την καταστροφική πορεία. Οι ήρωες του μυθιστορήματος έχουν ο καθένας τη διέξοδό του, για να μπορέσουν να αντέξουν. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τον πολιτισμό. Υπάρχουν πολλές αναφορές στο καλό βιβλίο, στην τέχνη της φωτογραφίας, στον κινηματογράφο, στη μουσική, στο ψάρεμα και γενικά τη φύση. Είναι η εκτόνωση που επιζητεί ο καθένας. Πιστεύω απόλυτα πως η απάντηση στην κρίση είναι αυτά τα απλά πράγματα που θα προσδώσουν ποιότητα στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό είναι μια πράξη αντίστασης.

ΕΡ. Έχετε γράψει πολλά βιβλία και έχετε καταξιωθεί ως συγγραφέας. Τι είναι για σας η συγγραφή;

ΑΠ. Δε νομίζω πως έχω γράψει πολλά βιβλία (πέντε μυθιστορήματα) και σίγουρα δεν πιστεύω πως έχω καταξιωθεί ως συγγραφέας. Αισθάνομαι πως βρίσκομαι ακόμα στην αρχή, πως ακόμα μαθαίνω να μπουσουλάω. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου. Προς το παρόν χαίρομαι την κάθε στιγμή από την ώρα της σύλληψης, την έρευνα και τη μελέτη, τη συγγραφή και την επεξεργασία μέχρι την έκδοση, το ταξίδι του βιβλίου. Είναι μια συναρπαστική περιπέτεια. Αυτό έχει σημασία για μένα. Η συγγραφή είναι το οξυγόνο μου, αυτό που προσδίδει ισορροπία στην εντατική καθημερινότητά μου. Από αυτήν αντλώ δύναμη στη ζωή μου. Ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ πιο πολύ έστω και μέσα σε δύσκολες συνθήκες και ασφυκτικά χρονικά πλαίσια (οικογένεια, σχολείο). Ταυτόχρονα, θα έλεγα ότι περισσότερο από τη συγγραφή, πιο σημαντικό για μένα είναι το διάβασμα. Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, θα διάλεγα το δεύτερο.

ΕΡ. Πολλά βιβλία σας έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Πώς αισθάνεστε με αυτή την αναγνώριση;

ΑΠ. Το «Ώσπερ στρουθίον, τάχος επέτασας» (2003) -βασίζεται στην πραγματική ιστορία του αδελφού μου που δε γνώρισα- μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στη Βουλγαρία το 2013 (Εκδ. Πλάμακ). Το «Ένα τσεκούρι στα χέρια σου» (Άνευ, 2007) κυκλοφορεί αυτές τις μέρες επίσης στη Βουλγαρία (Εκδ. Panorama, μετ.IrenaAlexieva). Το «Ημερολόγιο μιας απιστίας» (Εκδ. Ψυχογιός, 2012) κυκλοφορεί στα πολωνικά (Εκδ. KsiazkoweKlimaty, μετ. EwaSzyler) και τα γερμανικά (Εκδ. GrιechenlandZeitung, μετ. Michaela Prinzinger). Έχουν πωληθεί τα δικαιώματα σε άλλες οκτώ χώρες και αναμένεται να κυκλοφορήσει στην Ουγγαρία, τα Σκόπια, την Αλβανία, την Τουρκία, τη Σλοβενία, τη Βουλγαρία, την Κροατία και τη Σερβία. «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση» (Εκδ. Ψυχογιός, 2015) αναμένεται κι αυτό να κυκλοφορήσει στην Πολωνία. Αισθάνομαι πολύ ευτυχής. Είναι το όνειρο που θέλει να ζήσει κάθε συγγραφέας. Πριν από τρία χρόνια ήταν αδιανόητο να σκεφτώ καν κάτι τέτοιο. Ζω, επομένως, το όνειρό μου. Είναι ένα γοητευτικό ταξίδι. Είναι συναρπαστικό να αισθάνεται κανείς πως τα βιβλία του ταξιδεύουν πέρα από τα σύνορα, φτάνουν σε περισσότερους αναγνώστες με τους οποίους μοιράζεται εμπειρίες σε μια ουσιώδη πνευματική επικοινωνία. Ταυτόχρονα, έχω συναίσθηση πως αυτό μπορεί να μη σημαίνει και πολλά πράγματα. Σίγουρα δε σημαίνει καταξίωση. Κυκλοφορούν πολύ καλύτερα βιβλία από τα δικά μου στην Ελλάδα, τα οποία δεν πέρασαν τα σύνορα, γιατί δεν υπήρξαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί ίσως και οι συγκυρίες όπως στη δική μου περίπτωση.

ΕΡ. Έχετε τιμηθεί με το βραβείο λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2013. Πώς εισπράξατε αυτή τη μεγάλη διάκριση;

ΑΠ. Αναμφίβολα είναι σημαντικό βραβείο. Και μπορώ να το εκτιμήσω καλύτερα σήμερα, τρία χρόνια μετά, για τη μεγάλη προοπτική που έδωσε στο «Ημερολόγιο μιας απιστίας» να μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Είναι ταυτόχρονα ένα χρέος και καθήκον να μην απογοητεύσω όσους πίστεψαν στο βιβλίο (εκδότες, αναγνώστες, την επιτροπή που το επέλεξε) αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μου στα επόμενα βιβλία. Την ίδια στιγμή, έχω συναίσθηση ότι ένα βραβείο δε σημαίνει και καταξίωση. Σίγουρα βοηθά, αλλά τα βραβεία δεν είναι αυτά που θα καταξιώσουν το βιβλίο ή τον συγγραφέα. Οι αναγνώστες και ο χρόνος έχουν τον πρώτο λόγο. Στη θέση του δικού μου βιβλίου θα μπορούσε να ήταν ένα άλλο. Θα πω κάτι τετριμμένο που το επαναλαμβάνω συχνά: Υπάρχουν συγγραφείς που αξιώθηκαν τη μεγαλύτερη διάκριση, το βραβείο Νόμπελ, αλλά σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν σχετικά άγνωστοι, και άλλοι που δεν έχουν βραβευτεί ποτέ, αλλά είναι σήμερα στην πρώτη γραμμή, σημαντικοί και καταξιωμένοι.

ΕΡ. Τι θα θέλατε να πείτε ως επίλογο της κουβέντας μας;

ΑΠ. Πρώτα πρώτα να σας ευχαριστήσω που μου δίνετε αυτή την ευκαιρία να μιλήσω για τα βιβλία μου. Αισθάνομαι τυχερός και ευγνώμων που οι Εκδόσεις Ψυχογιός εμπιστεύονται τα μυθιστορήματά μου μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή κρίση. Είμαι ευτυχής που κάνω αυτό που αγαπώ και χαρούμενος που τα βιβλία μου ταξιδεύουν και φτάνουν σε αναγνώστες οι οποίοι ίσως συναντούν στις σελίδες τους ένα μέρος του εαυτού τους. Κι αυτό για μένα είναι πολύ σπουδαίο. Η συγγραφή, η ανάγνωση είναι πράξη και μορφή επικοινωνίας και ένας τρόπος να ανασηκώσουμε την πλάτη μας πάνω από τη μάζα και τα αδιέξοδα της εποχής μας. Έχουμε ανάγκη την επικοινωνία. Η Ευρώπη με τα χίλια προβλήματα έχασε τον προσανατολισμό της, πρόδωσε τις αξίες της. Επομένως, θεωρώ πως αυτή η επικοινωνία είναι σημαντική.

*** Το βιβλίο «Το μίσος είναι η μισή εκδίκηση» του Αιμίλιου Σολωμού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Μαίρη Γκαζιάνη Γεννήθηκε στα Ιωάννινα.  Μεγάλωσε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα και εργάσθηκε ως τραπεζοϋπάλληλος. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την φωτογραφία ενώ τώρα ζωγραφίζει και παράλληλα γράφει. Τον Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Σου γράφω…», τον Σεπτέμβρη 2013 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και τον Ιούνιο του 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ  από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ. Επίσης, το παραμύθι της «Το ψαράκι του βυθού» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια και Μαμάδες» εκδόσεις Βερέττα 2015.  Γράφει στίχους για τραγούδια, με τελευταίο «Το λάθος» το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο CD «Με τον άνεμο της Όστρια» σε μουσική Ελένης Μπελιμπασάκη και ερμηνεία Βασίλης Διαμάντης. Υπήρξε ραδιοφωνική παραγωγός ενώ μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο και ο χορός με τα οποία ασχολείται ερασιτεχνικά.